بررسی مزیت نسبی فعالیت های عمده ی اقتصادی استان قزوین طی سال های ۱۳۷۹ تا ۱۳۹۲

رشد و توسعه ی اقتصادی مناطق (استان های) یک کشور یکی از مهم ترین مباحث اقتصاد منطقه ای در دهه های اخیر محسوب می شود به نحوی که بررسی رشد و توسعه ی مناطق به عنوان یکی از اهداف مهم دولت های محلی (استانی) مورد توجه قرار گرفته است. با مروری بر اقتصاد استان های مختلف، مشخص می شود که برخی مناطق نسبت به مناطق دیگر دارای عملکرد اقتصادی بهتری هستند و در مقایسه با میانگین کشور، رشد اقتصادی بالا تری دارند. این رشد فزاینده ناشی از ساختار اقتصادی مناسب، وجود مزیت های نسبی در فعالیت های مختلف و سیاست گذاری و برنامه ریزی منطقه ای صحیح است. نادیده گرفتن استعدادها، توانایی ها و مزیت های نسبی هر منطقه در زمینه ی فعالیت های اقتصادی باعث می شود که سرمایه گذاری ها متناسب با امکانات و ظرفیت های بالقوه مناطق صورت نگیرد و با وجود اجرای برنامه های متعدد توسعه ی ملی و منطقه ای، همچنان روند توسعه نیافتگی مناطق ادامه یابد. بنا بر این در صورتی که عوامل مؤثر بر رشد اقتصادی مناطق شناسایی شود و درک درستی از توانمندی ها و تنگناهای آن مناطق فراهم شود، می توان زمینه ی ارتقای سطح سیاست گذاری های مرتبط با مناطق، تصمیم گیری درست و مبتنی بر آگاهی را برای سیاست گذاران ملی و محلی فراهم کرد. واقعیت های موجود در ایران نشان دهنده ی آن است که در مناطق مختلف کشور نابرابری هایی در امر تولید وجود دارد. تهیه و تدوین حساب های منطقه ای در استان و محاسبه ی تولید ناخالص داخلی استان می تواند به عنوان یکی از ابزارهای اصلی تأمین نیازهای آماری در فرآیند برنامه ریزی و سیاست گذاری اقتصاد مناطق باشد. به عبارت دیگر حساب های منطقه ای در استان می تواند همان نقش کلیدی و کاربردی که این حساب در سطح ملی داراست را در منطقه عهده دار باشد به گونه ای که تحقق اهداف برنامه ریزی منطقه ای در گرو تعیین شاخص ها و یافته های این حساب ها می باشد. بنا بر این در این مقاله سعی خواهد شد بر اساس شاخص ضریب مکانی (سهم ارزش افزوده ی فعالیت های اقتصادی استان به ارزش افزوده ی کل استان در مقایسه با سهم ارزش افزوده ی فعالیت های اقتصادی کشور به ارزش افزوده کل کشور) روند مزیت نسبی استان قزوین در فعالیت های عمده ی اقتصادی طی سال های ۱۳۷۹ تا ۱۳۹۲ به تفصیل مورد بررسی قرار گیرد